Franjo Šarčević i Ugo Vlaisavljević su dokaz da u Sarajevu “jedan je više od stotinu” vrijedi kao pravilo demokršćanske politike!

Kada razni maloumnici, ali odani sluge tipa Sanje Vlaisavljević bestidno i politički ciljano pljuju po sarajevskim intelektualcima, tada je to za demoršćanske centre moći izraz “slobode govora”! Tada, po nalogu istih tih centara moći, razni pravosudni nitkovi poput Pavla Crnogorca, presuđuju da oni imaju pravo da pljuju po svima koje odaberu! Takvu presudu im poništi viši sud i naloži da takav nitkov ne može da ponovo sudi u istom sporu, ali to nikoga nije briga!

Međutim, kada medijski i akademski ološ poput Franje Šarčevića, brutalno izvrijeđa pristalice građanske politike i kada  ga takvi prepoznaju kao politički, medijski i duhovni ološ, tada se traži sankcioniranje mišljenja onih koji su se to usudili! Drugim riječima potpuno ogoljeno, ono što Franjo Šarčević smije da kaže građanima BiH, niko drugi ne smije da kaže njemu!

Ista je stvar i sa Ugom Vlaisavljevićem. Kada je portal Ekran.ba ogolio situaciju u kojoj stotinu profesora Filozofskog fakulgteta ne žele da on nakon mirovine nastavi raditi na ovoj ustanovi, pokaže se da tih stotinu profesora manje vrijede od njega jednog, zastupnika nacističkih stavova Dragana Čovića, i on nastavi sa radom! Tada niko nije reagirao na ovu činjenicu, kao što danas malobrojni reagiraju na Šarčevićevo pravo da kao primitivac bude ispred onih koji to, barem javno nisu! Niko u slučaju Vlaisavljevića nije branio uposlenicu Filozofskog fakulteta koja je, zbog njegovo izliva primitivizma i šizofrenije, završila u Hitnoj pomoći, ali danas svi članovi demokršćanskog i srpskog umreženja u BiH, brane opaskurnog Franju Šarčevića! To je slika današnjeg Sarajeva, podijeljenog između Beogradskih, Zagrebačkih, Briselskih, Istanbulskih i ko zna kakvih sve ne uticaja, ali definitivno bez vlastitog stajališta!